یادداشت های یک عدد جوجه

دلم خیلی گرفته

از فامیلای بابام.حتی از عموم که الآن جای خالی بابام خیلی برام پر میکنه.

همه ی زن های فامیلمون رفتن مشهد.به من هم خیلی اصرار کردن بیا من به خاطر کار نرفتم.

فقط یکی از عمه هام و مادربزرگم مونده بودن(من ۵ تا عمه دارم که هر کدوم حداقل یه عروس داره).از مردها هم چند نفر رفتن.امروز فهمیدم عمو با اون عمه و مادربزرگم رفته اونجا ولی این وسط هچ کس به مامان من یه تعارف هم نکرد که تو هم بیا.

از اول هم مامانم رو زیاد دوس نداشتن و بابا هم زیاد سعی نکرد مجبورشون کنه به احترام.فقط شخصیت خوب مامانم بود که تا حدودی همه رو جذب می کرد.

الآن از همشون ناراحتم.

قول دادم خونه ی هیچ کدومشون نرم.

حتی عمو رو هم نمیخوام ببینم.

یه عالمه گریه کردم و به بابام گفتم که اینا مامان رو فراموش کردن و همش تقصیر توئه که مثل عمو مجبورشون نکردی به احترام گذاشتن.

اومدم یه خط بنویسم که فقط دلم باز شه.